Kırmızı şarap sanki çok emin kendinden, ben o kadar emin değilim

Sözlerin verildiği dakikalar, saatler, günler ve aylar.. Ne zaman baksam şöyle gözümün ucuyla saate sanki bir şey var, sanki yetişmem gereken bir yer, yapmam gereken bir iş veya aramam gereken bir kaç kişi.. Yetemiyorum hissi geliyor, sanki zaman bana yetemediğimi vurguluyor gibi. Bir yaş daha aldığımda, sanki umutlarımın da yavaş yavaş azaldığını hissediyorum ve mumları üflerken de onları yolcu ettiğimi. Bir ara nefes alıyor gibi oluyorum, sanki rahatladım ve her şey toz pembeymiş gibi huzurlu ve sakin geliyor. Sonra bir an hatırlıyorum; o kalp kırıklığı çok şey aldı benden diyorum, nasıl atlatacaksın diye kendime sorarken buluyorum kendimi. Sormaya başladım mı da duramıyorum zaten. Sorular bitse bu sefer cevaplara başlıyorum, birkaç tane, çoktan seçmeli gibi cevaplar türetiyorum. Hiç birinden emin olamıyorum, bu sefer hepsi seçeneğini eklemek istiyorum.

Sonra başlıyor arkasından gelen keşke hissi, keşke o an öyle cevap vermeseydim, keşke öyle davranmasaydım, keşke ben olabilseydim.. Aslında olduğumu hatırlıyorum, kendimi gösterdiğimi ve içimdeki beni insanlara sunduğumu düşünüyorum, ta ki tepkileri gözümün ucuna gelene kadar. Yine kabuğuma çekiliyorum. Kabuğumda rahatım, bir başıma, yalnız. Sanki tek başıma olduğum anlar en verimli, en güvenli, en sevgi dolu anlar gibi geliyor. Sonra yine aklımın bir ucunda o anların aslında en kırıcı, en üzücü ve en sert zamanlar olduğunu hatırlıyorum. Boşveriyorum.

Öylece bakıyorum tavana yattığım L koltuğumdan, belki bir şarkı açıyorum mırıldanıyorum, tiz yerlerinde yükseliyorum ki ben de burdayım diyebileyim. Belki bir kadeh şarabım da vardır yanımda, kış ya da yaz ayırt etmem hep beyaz içerim, soğuk olmalı benim gibi. Kırmızı şarap sanki çok emin kendinden, ben o kadar emin değilim. Bazen de bir şarkıya takılıyorum, saatlerce dinliyorum, sanki uzun yıllar arkadaşım gibi yakın hissediyorum kendimi o zaman.

Sorgulamadan duramıyorum kendimi, pencereye yöneliyorum. Öylece bir kaç dakika bakabiliyorum. Karşı komşularımın evine, çaktırmadan. Görebildiğim bir sıcak ortamı yorumlamaya başlıyorum, kendimle karşılaştırmaya. Belki bir sevgili sıcaklığı görüyorumdur, belki bir baba sevgisi.. Karşılaştırıyorumdur kesinlikle. Bazen de sadece evin tasarımına tutuluyorum. Yine yaz veya kış farketmez sıkılıyorum hemen pencere önünden, geçerim koltuğumun bir başka köşesine, düşünürüm. Bu sefer ileride nasıl biri olacağımı düşünürüm. Nerede olduğumu, kimle olduğumu veya çocuğum var mı? Varsa nasıl biri derken birden bire uyarır beni sevgili kalbim, biri mi vardı ki kalbinde diye? Başlarım düşünmeye en son hoşlandığım kişiyi, belki hiç belli etmediğim ama aklımda kalan kişiyi. Kısa sürelidir onlar da, sanki kelebek gibi birkaç günlük, kalbimde dururlar sonra uçar giderler. Bu bölüm çok hızlı geçer düşüncelerimde, hiç durmak istemem. Neden bilmiyorum, ama çoğunlukta babadan kaynaklıdır. Belki de öyledir. Kim bilir:)

Ah en sevdiğim bölüme geldik. Bir şeyler yapmam lazım.. Gerçekten en zor kısım burasıdır. Derin nefes alırım, daha sonra bir yudum şarap. Düşünürüm, başlarım en basit sorudan; kim olmak istiyorsun? Ne yapmak istiyorsun? O taksicilerin çıkmaz sokağa denk gelmesi gibi sinirlenirim, belki küfür ederim. Dururum öyle saatlerce, işte o zaman tek rahat verdiğim zamandır kalbime. Çünkü dururum, saygımdan değil. Bilmezlikten, cevabını bulamadığımdan değil yorumlayamadığımdan. Kalırım öyle, belki bir iki yudum art arda içerim şarabımdan. Uzun bir es veririm kendime, kalbime ve düşüncelerime. Sonra fark ederim ki saat çoktan olmuş sabahın dördü, kendime sorarım bir kadeh daha içer miyim diye. Küçük bir tartışmanın sonunda yorganımı özlediğimi fark ederim. İyi geceler..